Iets om naar uit te kijken.

Er komt een dame in de praktijk en het eerste wat ze zegt is; ‘Fijn om hier weer te zijn.’ Jaren geleden heb ik haar ook behandelt en het valt mij op dat haar ogen zijn verandert, haar manier van kijken is anders dan ik me van haar herinner. Ze gaat tegenover mij aan tafel zitten en we beginnen het gesprek. Op mijn vraag wat ik voor haar kan betekenen geeft ze aan dat ze last heeft van vermoeidheid, een vermoeidheid die haar zo maar kan overvallen en soms ook zo weer weg is. Ze heeft dan ook een hele erge zoetbehoefte, ‘vooral aan chocolade’ zegt ze met een glimlach. Ze blijft een beetje draaien op haar stoel en geeft aan dat het licht, het tegenlicht haar stoort. Ik verzet mijn stoel zodat de lichtval beter is en we vervolgen ons gesprek. 

Om er achter te komen wat de oorzaak van de vermoeidheid is vraag ik haar of ze er ook last van heeft als ze aan het werk is op haar atelier. Ze is kunstenaar. Ze verteld dat ze daar eigenlijk niet zo vaak meer komt, ze werkt nu alleen nog thuis en ook dat niet zo vaak. Als er een opdracht of expositie is. Ze heeft ook niet zoveel inspiratie. De vermoeidheid blijkt eigenlijk meer een mentale vermoeidheid te zijn. Als ze in actie is heeft ze er niet zoveel last van. 

Het gesprek komt terug op haar ogen, ik wil weten hoe het met dat tegenlicht zit, of ze erg licht gevoelig is. Ze geeft aan dat het eigenlijk meer te maken heeft met de overgang van dichtbij en veraf. Lezen gaat met een leesbril best goed alleen niet lang, dan worden haar ogen moe. Maar het kost dan altijd tijd en moeite om weer over te schakelen naar veraf. Dit en het feit dat ze geen inspiratie heeft en last van mentale vermoeidheid, brengt me bij de vraag; of ze iets heeft om naar uit te kijken? Waar wordt ze blij van? Haar ogen lichten op als ze verteld dat ze ondertussen 5 kleinkinderen heeft in de leeftijd van 0 tot 3 jaar en dat ze het erg leuk vindt om op te passen en voor te lezen. Verder geeft ze aan dat ik met deze vraag wel een gevoelige snaar raak. Er komt een gevoel van vroeger naar boven,’Ik doe het weer niet goed’ maar ook ’Is dit het dan?’, ‘Hoe verder?’, zijn wel dingen die haar bezig houden en de wereld om haar heen maakt haar ook niet echt vrolijker. Nu zie ik wat er anders is aan haar ogen, de nieuwsgierige sprankeling die ik van haar ken is er niet, die komt naar buiten als ze het over haar kleinkinderen heeft maar verdwijnt daarna weer. Ze worstelt met haar rol in het leven.

Ik kies acupunctuur punten die haar helpen om haar rol en bestemming weer terug te vinden, punten die helpen om haar ogen te openen en haar helpen om te zien waar ze staat in het leven, punten die ervoor zorgen dat ze zichzelf terug kan vinden.

Volgende week komt ze terug, ik ben benieuwd hoe het is gegaan deze week.