Een vijfjarige stuiterbal.

Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van een dame met de vraag of ik iets zou kunnen betekenen voor haar vijfjarige kleindochter. Het meisje had heftige reacties op muggenbeten. Zoals altijd geeft ik het antwoord dat ik haar uiteraard eerst zal moeten ontmoeten, meer achtergrond informatie nodig heb en dat we pas met zekerheid kunnen zeggen dat het gaat helpen zodra we met de behandelingen gestart zijn. Maar dat ik ervan uit ga dat ik zeker iets voor haar kan betekenen. De energie van kinderen is vaak heel vluchtig en makkelijk te beïnvloeden. Kleine veranderingen kunnen al grote gevolgen hebben, ze zijn nog nieuw in de wereld.

Ontmoeten is voor mij altijd een zeer belangrijk element van de behandeling. Ik wil weten wie er tegenover mij zit, wat speelt er, wat is de vraag achter de vraag, de klacht achter de klacht. Hoe stroomt de energie van de persoon die behandeld wordt?

In dit geval kwam oma met kleindochter naar de praktijk. Het meisje was angstig, wat uiteraard begrijpelijk is, ze wordt meegenomen naar een vreemde meneer, op een vreemde plek. Het is niet haar eigen keuze om naar mij toe te komen. Maar achter de angst en verlegenheid zit een zeer bewegelijk en nieuwsgierig kind. Ogen die de gehele ruimte in zich opnemen en als het ijs iets is gebroken verkent ze de gehele ruimte. Dingen die ze ziet worden benoemd en opgepakt. 

Ik richt me vooral op het meisje om via haar te weten te komen wat haar dwars zit, waar ze last van heeft. Met wat sturing van oma vertelt ze dat ze last heeft van hele warme grote jeukende en pijnlijke muggenbulten maar dat haar oren, neus en keel ook heel vaak pijnlijk zijn. Ik vertel haar dat ik dat van die muggenbulten herken, als kind had ik daar ook altijd last van.

Wat het meeste opvalt aan het meisje is dat ze heel bewegelijk is en erg open staat, er ontgaat haar werkelijk niets, haar aandacht vliegt voortdurend door de ruimte.

Wat je vaak bij kleine kinderen ziet is dat het afweersysteem, de grens tussen binnen- en buitenwereld nog niet goed werkt. Dit is uiteraard logisch, ze hebben 9 maanden in een zeer beschermde omgeving geleefd en worden na de geboorte geconfronteerd met een vreemde buitenwereld en moeten ze zichzelf leren beschermen tegen alle indrukken. Als dat niet goed lukt dan zie je vaak allerhande allergieën en/of overreacties van het lichaam ontstaan. Om het simpel te zeggen, het kind staat nog te open in de wereld en daardoor komt alles te hard binnen en gaat het lichaam zich verdedigen tegen deze invloeden door terug te vechten, met bijvoorbeeld ontstekingen tot gevolg. Zo ook bij dit meisje. 

Ik besluit twee acupunctuur punten te gaan behandelen die ervoor zorgen dat ze minder open staat en beter bij zichzelf kan blijven.

Ik vertel haar dat ik haar met twee kleine naaldjes wil prikken zodat ze minder last krijgt van haar klachten. Wantrouwig word ik aangekeken, ze weet overduidelijk niet of ze dat wel een goed idee vindt. Ik laat de naaldjes zien en prik er één bij mij zelf om te demonstreren hoe de behandeling gaat, naaldje erin en vervolgens er weer uit. Lang hoeven ze bij kleine kinderen niet te blijven zitten, aanprikken is al genoeg. Vervolgens laat ik haar een naaldje bij mij zetten. Uiteindelijk krijg ik toestemming haar te prikken, zij het met gezonde tegenzin.

Zoals verwacht kan ik de eerste naald, redelijk gemakkelijk zetten, ze stribbelt niet te veel tegen, en uiteraard geeft ze een gil, het doet pijn. Ook dat is een logische reactie, haar lichaamsgrens staat te open, alles komt heel hard binnen. De tweede naald kost meer moeite en overtuigingskracht. Na dat die eruit is, vindt ze mij niet meer zo leuk en geeft dan ook gelijk aan dat ze nooit meer terug wil komen. 

Tja, er wordt toch een nieuwe afspraak gemaakt voor de week erna.

Bij de tweede afspraak komt ze vrolijk voor haar oma uit de behandelkamer binnen lopen, heeft een zelfgemaakte handpop bij zich en praat geregeld via de pop met mij. Trots laat ze haar laatste muggenbult zien. Het is een heel klein stipje, bijna niet zichtbaar, hij had maar een klein beetje gejeukt. Ze is veel rustiger en de angst is volledig verdwenen. Tegenover mij zit een vrolijk enthousiast kind. Ze vraagt hoeveel naalden we vandaag gaan zetten. Ik vertel dat het er drie gaan worden, waarop zij vrolijk antwoordt; “O, volgende keer dan zeker 4”. Ze gaat rustig en ontspannen op de behandeltafel liggen en laat mij zonder een kik te geven de naaldjes zetten.

Tussen door vertelt oma dat er na de vorige behandeling veel emoties los waren gekomen, wat goed had gevoeld. Ik had daar ook al voor gewaarschuwd.

Volgende behandeling gaat ze samen met haar vader komen, ik ben benieuwd hoe het verhaal verder gaat lopen.